Home - Onderwerpen - Gezonde bodems - Glyfosaat

Glyfosaat-cocktails: geen herbicide maar biocide gifmengsels met grote mobiliteit

Glyfosaat, een wolf in schaapskleren: een organofosfaat vermomd als aminozuur. Eiwitten zijn opgebouwd uit aminozuren, die daarmee de bouwstenen van het leven vormen. Aminozuren bevatten een centraal koolstofatoom C met daaraan een basische aminogroep (NH₂), een zure carboxylgroep (COOH) en een restgroep die kenmerkend is voor het aminozuur. In het geval van glycine bestaat de restgroep uit slechts 2 waterstofatomen (H₂). Glycine is dus het kleinste aminozuur en tevens één van 9 essentiële aminozuren uit de serie van 20 aminozuren waaruit alle eiwitten van levende organismen op aarde zijn opgebouwd. Door met zo'n aminozuur te gaan experimenteren, lopen we de kans levende structuren te beschadigen op een zeer basaal niveau: de eiwitsynthese.

Glyfosaat is door zijn aminozuur-vermomming het Paard van Troje in de landbouw

Door het essentiële aminozuur glycine (C₂H₅NO₂) te koppelen aan methylfosfonzuur (CH₅PO₃), ontstaat de verbinding glyfosaat (C₃H₈NO₅P): een organofosfaat met biocide eigenschappen. In zijn eentje is het al in lage doses zeer giftig voor zuurstofminnende celstructuren, en met name in aquatisch milieu. Dus de invloed op celdelingen van ontwikkelende embryo's laat zich raden: geboortedefecten! In een cocktail met gekraakte (afval)producten uit de petrochemische industrie neemt de giftigheid nog eens exponentieel toe, en zo komen we terecht bij Roundup, de glyfosaat-cocktail van Monsanto die tot 1000 x giftiger is dan glyfosaat zelf en de bodem als levend organisme langdurige schade toebrengt. Glyfosaat-cocktails zijn geen herbicide maar een biocide dat het leven in de bodem grondig onderuit haalt.

Glyfosaatgebruik is op termijn funest voor bodemgezondheid en bodemstructuur
Het oplossen van kosmetische onkruidproblemen met glyfosaat-cocktails gaat dus heel erg ver, gezien de ingrijpende consequenties voor alle organismen die van de bodem moeten leven, en daar horen wij zelf ook bij. Bovendien zijn glyfosaat-cocktails in vernevelde vorm veel te mobiel voor hun antibiotisch karakter. Door hun hoge wateroplosbaarheid verspreiden ze zich nog dagen na het spuiten met gemak in de atmosfeer, via waterdamp en regen. Zo bereiken ze zonder veel problemen ook de grote rivieren, hetzij als glyfosaat, hetzij als AMPA, het belangrijkste afbraakproduct luisterend naar de naam aminomethylfosfonzuur. Deze stof is minstens even giftig als glyfosaat zelf. Daarnaast hecht glyfosaat zich uitstekend aan ultra-kleine bodem- en stofdeeltjes en lift zo mee met optredende wind- en water-erosie, die zelf ook weer voortvloeien uit destructie van de bodemstructuur a.g.v. eliminatie van het bodemleven door glyfosaat-cocktails.

Bij de foto: De laatste sprietjes onkruid verwijderen met Roundup kan tot een obsessie worden.

Of glyfosaatcocktails wel in ons milieu thuishoren is dus een hele grote vraag.
Vanaf 2013 hebben Anthony Samsel en Stephanie Seneff, twee onafhankelijke Amerikaanse wetenschappers, middels een breed literatuuronderzoek vastgesteld hoeveel informatie er eigenlijk al beschikbaar is over de schadelijkheid van glyfosaattoepassingen. Een aantal suggesties gedaan door Samsel & Seneff inzake de risico's van de toepassing van glyfosaat voor de volksgezondheid moet nog worden gevalideerd, maar de bouwstenen die zij voor die validatie al hebben aangedragen zijn zeer overtuigend. Zij wijzen ook op de sterke correlaties die de statistische analyses van Nancy Swanson hebben aangetoond tussen het gebruik van glyfosaat-cocktails in de landbouw in de VS en het optreden van een serie geboorteafwijkingen, darmziekten en een scala van neuro-degeneratieve aandoeningen zoals autisme, MS, ALS, Parkinson, Alzheimer's etc. Zie de links naar 5 artikelen van Samsel & Seneff, rechtsboven.

Het heeft lang geduurd voordat we ons gingen realiseren dat er een duidelijke parallel valt te trekken tussen de BODEMecologie en de DARMflora van mens+dier. In beide systemen is er sprake van een microflora van bacteriën en schimmels die voor vertering van organische verbindingen zorgdraagt, en zijn het nogal eens dezelfde aerobe soorten die de productie van belangrijke aminozuren verzorgen. In beide gevallen zijn het ook glyfosaatcocktails zoals Roundup die deze zuurstofminnende micro-organismen lam leggen en zo de samenstelling van essentiële eiwitten/enzymen grondig verstoren. Ze richten dus enorme schade aan in domeinen waar ze sowieso niet aangetroffen zouden mogen worden: in bodem, lucht en water en uiteindelijk in de ingewanden van dier en mens. Het eerste probleem is dus al dat glyfosaatcocktails veel te mobiel zijn omdat ze in vernevelde vorm (aerosols) worden toegepast. Zo schieten ze hun doel ver voorbij, omdat ze zich door hun goede wateroplosbaarheid met gemak in alle milieu-compartimenten verspreiden.

Het heeft dus zin het gedrag van glyfosaatcocktails in de bodem en in onze darmen naast elkaar te leggen, om de analogieën beter te begrijpen en de verwoestende uitwerking van de cocktails op onze (bodem)gezondheid in kaart te brengen. Het plaatje wordt nog dreigender door alle antibiotica zwervend in het milieu. Die vormen samen met glyfosaatcocktails en hun afbraakproducten zoals AMPA een uiterst gemene mix, die onopvallend overal doordringt en precies de micro-organismen uitschakelt die zowel in onze darmen als in de bodem waardevolle voedingsstoffen zouden moeten vormen.

Voorbeeld: ontbreken aromatische aminozuren door afwezigheid van darmbacteriën

De aromatische aminozuren tryptofaan, tyrosine en fenylalanine zijn onderdeel van 9 essentiële aminozuren die door de lichaamscellen van dier en mens zelf niet kunnen worden aangemaakt. Zonder aanvoer van de juiste aminozuren uit ons voedsel kunnen die alleen door micro-organismen in de darmen gevormd worden, via de shikimaat-cyclus van bacteriën zoals die ook in bodem en plant voorkomen. Glyfosaat blokkeert nu die shikimaat-cyclus, die dus niet alleen voor planten maar ook voor bodem- en darmbacteriën van belang is. Dit is cruciale informatie die door Monsanto decennia-lang onder het vloerkleed is geveegd. Hiermee ontpopt het zg. "herbicide" van Monsanto zich als een biocide van zwaar kaliber dat in alle milieucompartimenten geweldige schade aanricht. Als glyfosaat-residuen dus de gevoelige bacteriën in de darmen gaan elimineren, brengt dat de vorming van allerlei eiwitten in gevaar, niet alleen

door de tekorten aan (essentiële) aromatische aminozuren die dan optreden, maar ook
door spoorelementen "op te sluiten", die essentieel zijn als co-factor bij enzymvorming.

Dat heeft een tsunami aan gevolgen. Niet alleen voor de vorming van myeline, de bekleding van de zenuwbanen van dier en mens (neuro-degeneratieve aandoeningen), maar ook voor het transport van zuurstof (via sulfaten!) en voor het immuunsysteem, de energiehuishouding en de gezondheid van plant en bodem in het algemeen.

De situatie valt te vergelijken met een alfabet, waarin de 26 letters de aminozuren voorstellen en de 9 klinkers de essentiële aminozuren. Als nu 3 van de 9 klinkers gaan ontbreken, kunnen duizenden woorden (eiwitten) niet meer, of slechts verminkt worden samengesteld. Er zijn ondertussen al 26 eiwitten bekend die daardoor (en door verhoogde oxidatieve stress) niet meer correct worden opgevouwen, niet makkelijk meer afbreken en als plaque overal in ons lichaam gaan neerslaan. In combinatie met LDS (Lekkende Darm Syndroom, een gevolg van verhoogde concentraties van het eiwit zonuline, gevormd o.i.v. glyfosaat) betekent dit een continue verzwakking van het immuunsysteem doordat nu een onafgebroken stroom van vreemde stoffen zoals LPS (Lipoïde Poli-Sacchariden) de darmwand ongehinderd kan passeren en overal voor de chronische, laagwaardige ontstekingen zorgt die het parasympathisch zenuwstelsel permanent uitschakelen. Zij voorkomen dus dat het lichaam verder nog aan regeneratie toekomt en vormen het begin van de recente, niet-besmettelijke chronische ziekten die men ook wel 'beschavingsziekten' noemt.

Glyfosaat-octrooien zijn ooit toegekend als pijpontkalker, antibioticum en herbicide
Glyfosaat is ooit gepatenteerd als ontkalkingsmiddel voor boilers en leidingen en later als antibioticum. De moeilijkheden begonnen echter pas goed toen er ook nog een patent als onkruidbestrijdingsmiddel werd toegekend. In samenhang met het gebruik als onkruidverdelger worden door herbicide-fabrikanten steevast hulpstoffen (adjuvanten) toegevoegd aan de glyfosaatformuleringen, waarover ze erg weinig mededelingen doen. Dit terwijl glyfosaat heel schijnheilig als dé werkzame stof naar voren wordt geschoven als het op toelating aankomt, maar het stapel-effect van de adjuvanten angstvallig buiten beeld wordt gehouden. De indruk bestaat dat de toevoegingen aan glyfosaat zeer giftige petrochemische kraakproducten zijn die de industrie liever kwijt dan rijk is. De hulpstoffen zouden nodig zijn om glyfosaat beter in de plant te laten doordringen, maar een feit is wel dat door deze toevoegingen de giftigheid van de cocktail soms tot het 1000-voudige wordt opgevoerd. Hoe belangrijk is glyfosaat zelf dan nog? Dat belang ligt in de chelerende en complexerende werking (zie hieronder), waardoor glyfosaat spoorelementen verdonkeremaant die uiterst belangrijk zijn als co-factor in enzymatische processen. Daarnaast zijn er de kosmotrope eigenschappen, die glyfosaat tot een essentieel onderdeel van de herbicide cocktail maken en de viscositeit van het bloed reduceren.

Het glyfosaat-molecule lijkt sterk op het aminozuur glycine en kan daardoor optreden als het Trojaanse paard in onze eiwitstructuren. Omdat glyfosaat echter een totaal andere (biocide) werking heeft dan glycine, is glyfosaat funest voor aerobe bacteriën uit de geslachten Lactobacillus, Bifidus, Enterococcus en Streptococcus. Glyfosaatcocktails worden ondertussen met hun afbraakproducten (waaronder het even giftige AMPA, =Amino Methyl Phosphonic Acid) in alle hoeken en gaten van ons milieu aangetroffen, tot in de grote rivieren. In de bodem wordt het middel vertraagd afgebroken, omdat door de hechting aan fijne bodemdeeltjes en de complexvormende eigenschappen steeds maar een deel van dat glyfosaat binnen bereik komt van bacteriesoorten die het goedje zouden kunnen afbreken. Afgezien van een enkele soort uit het geslacht Pseudomonas, zijn dat er maar weinig. Er blijft dus jarenlang nalevering optreden vanuit de bodemmatrix en biologische afbreekbaarheid is in dit verband dus 'fake news'.

Waarom werd glyfosaat opnieuw voor 5 jaar toegelaten in de EU?
Vanuit het door de Europese Unie onderschreven voorzorgsbeginsel zou er voor de Europese Commissie in november 2017 toch meer dan voldoende aanleiding geweest moeten zijn de nieuwe toelating van glyfosaat (voor 5 jaar) afhankelijk te stellen van een nieuw, robuust en onafhankelijk onderzoek. Dat dit, ondanks luide protesten vanuit heel Europa niet is gebeurd geeft te denken, evenals de verwoede pogingen van multinationals de inhoud van relevante publicaties onder de mat te vegen. Zie de Monsanto Papers.

Meer bijzonderheden over het effect van glyfosaatcocktails op bodemleven en de gevolgen voor bodemstructuur, -vruchtbaarheid, -porositeit en -erosie vindt u onder 1. DE BODEM.

Een samenvatting van de bevindingen van Samsel en Seneff over de effecten van glyfosaatcocktails op de gezondheid vindt u onder 2. ONZE GEZONDHEID.