Home - Wie Wat Waar

Glyfosaat-cocktails zijn geen herbicide, maar biocide gifmengsels, met grote mobiliteit

Glyfosaat is een wolf in schaapskleren: een organofosfaat vermomd als aminozuur. Glyfosaat kan makkelijk doorgaan voor het aminozuur glycine dat onderdeel vormt van sommige eiwitten. In de bodem gedraagt het zich als een fosfaat dat zich sterk hecht aan de fijnste deeltjes, dus dan praten we al snel over het klei/humuscomplex! Als dat complex uiteenvalt door afsterven van het bodemleven, verliest de bodem zijn structuur en worden de fijne deeltjes meegenomen door wind- en watererosie. Elders slaan die deeltjes vervolgens weer neer als fijnstof, om glyfosaat opnieuw de gelegenheid te geven zijn schadelijke werk te doen. Dubbel genieten dus!

Eiwitten zijn opgebouwd uit aminozuren, die daarmee de bouwstenen van het leven vormen. Glyfosaat bevat een groep die bij de vorming van eiwitten makkelijk kan worden aangezien voor het aminozuur glycine. Als glycineverwerkende bacteriën dus in aanraking komen met glyfosaat, treden er fouten op bij de vorming van eiwitten, omdat glyfosaat in een eiwit de plaats van het aminozuur glycine kan innemen. De uitwisselbaarheid van glycine en glyfosaat heeft grote gevolgen voor het functioneren van met name de aerobe bacteriën, en voor de opvouwbaarheid, werking en afbreekbaarheid van glycine-houdende eiwitten. Er is weinig verbeelding voor nodig om te bedenken welke gevolgen er zoal kunnen opduiken als landbouwhuisdieren grotendeels met glyfosaathoudend veevoer worden grootgebracht en wij het vlees van die dieren vervolgens weer gaan zitten opeten!

Glyfosaat is door zijn aminozuur-vermomming het Paard van Troje in de landbouw

Alle aminozuren bevatten een centraal koolstofatoom C, waaraan 3 groepen vastzitten: een basische aminogroep (NH2), een zure carboxylgroep (COOH) en een restgroep die kenmerkend is voor het aminozuur in kwestie. In het geval van glycine bestaat de restgroep uit slechts 2 waterstofatomen (H2). Glycine is dus het kleinste aminozuur maar ook één van 9 essentiële aminozuren uit de serie van 20 aminozuren waaruit alle eiwitten van levende organismen op aarde zijn opgebouwd (in het kader verder naar beneden ziet u een voorbeeld over ontbrekende aromatische aminozuren). Door het essentiële aminozuur glycine (C2H5NO2) te koppelen aan methylfosfonzuur (CH5PO3), ontstaat de verbinding glyfosaat (C3H8NO5P): een gevaarlijk organofosfaat met biocide eigenschappen, vermomd als levenbrengend aminozuur! In zijn eentje is het al in lage doses giftig voor zuurstofminnende celstructuren, en met name in het aquatisch milieu van zich ontwikkelende eicellen en sperma (prof. Carrasco). De invloed op celdelingen en vergroeiingen van zich in het vruchtwater ontwikkelende embryo's valt zo dus beter te begrijpen: glyfosaat veroorzaakt geboortedefecten! Zorgwekkend is ook dat concentraties van glyfosaat in sperma 4x hoger liggen dan in het bloed. In een cocktail met gekraakte petrochemische afvalproducten neemt de giftigheid van glyfosaat nog eens exponentieel toe, en zo komen we als vanzelf terecht bij Roundup, de systemisch werkende glyfosaat-cocktail van BAYER-Monsanto, die tot 1000 x giftiger is dan glyfosaat zelf en de bodem als levend organisme langdurige schade toebrengt door de rigoreuze invloed op enzymatische processen. Glyfosaat-cocktails zijn dus geen herbicide, maar biocide gifmengsels. Het zijn ongeleide projectielen die het leven in de bodem over de hele breedte grondig onderuit halen, wat kennelijk steeds opnieuw een 'onbekend' aspect vormt voor toelatingsinstanties in de EU.

Glyfosaatgebruik is funest, zowel voor bodemgezondheid als bodemstructuur.
Kosmetische onkruidproblemen oplossen met glyfosaat-cocktails is dus een belachelijke optie, gezien de ingrijpende consequenties voor alle organismen die van de bodem moeten leven, en daar horen wij zelf ook bij. Eén probleem betreft de grote mobiliteit bij verneveling.Bij de foto: De laatste sprietjes onkruid bespuiten met Roundup kan tot een obsessie worden. Download het glyfosaat-artikel van RTL

Glyfosaat-cocktails zouden niet verneveld mogen worden, gezien hun sterk antibiotische werking gecombineerd met hun hoge oplosbaarheid in water. Ze blijven nog dagen na het spuiten hangen als aerosolen in de atmosfeer, en komen via waterdamp en regen gemakkelijk in de hydrologische kringloop terecht. Zo bereiken ze zonder veel moeite ook de grote rivieren, hetzij als glyfosaat, hetzij als AMPA, het belangrijkste afbraakproduct van glyfosaat luisterend naar de naam aminomethylfosfonzuur. Deze stof is nog giftiger dan glyfosaat zelf.

De driftgevoeligheid zorgt er ook voor dat glyfosaat en AMPA een gezondheidsrisico gaan vormen voor bewoners in de wijde omtrek van velden die met glyfosaat-cocktails werden behandeld. Door hun uitstekende hechting aan ultra-kleine bodem- en stofdeeltjes kunnen glyfosaat en AMPA daar zelfs in huisstof worden aangetoond, waarmee opnieuw bewezen is dat glyfosaat en AMPA zich over grote afstanden verspreiden.

Het Weidevogel-rapport van WECF/Buijs/Tennekes toont aan welke consequenties de grote actieradius van glyfosaat (via verschillende routes) heeft voor de bio-landbouw in de wijde omgeving; dit aan de hand van de contaminatie gemeten in bio-veevoer -mest en -bodem. Vanzelfsprekend is de verontreinigingssituatie op de gangbare bedrijven nog veel ernstiger: niet alleen omdat daar bovenop de diffuse verspreiding nog eens extra glyfosaat wordt gespoten, maar ook vanwege de aanvoer van GMO-veevoer met veel glyfosaat, m.n. uit Zuid-Amerika. Dat heeft navenant meer consequenties voor de dieren, mest en bodem op gangbare bedrijven.

Waarom werd de glyfosaat-toelating in de EU in 2017 nog voor 5 jaar verlengd?.
Vanuit het door de Europese Unie onderschreven voorzorgsbeginsel zou er voor de Europese Commissie in november 2017 toch meer dan voldoende aanleiding geweest moeten zijn de nieuwe toelating van glyfosaat (voor 5 jaar) afhankelijk te stellen van een nieuw, robuust en onafhankelijk onderzoek. Dat dit, ondanks luide protesten vanuit heel Europa niet is gebeurd geeft te denken, evenals de verwoede pogingen van multinationals de inhoud van relevante publicaties onder de mat te vegen.Vincent Harmsen's (Follow the Money) onderzoek naar Monsanto's betrokkenheid bij de EU-toelating van glyfosaat is een indrukwekkende illustratie van de duistere praktijken die Monsanto inzette om het middel Roundup toegelaten te krijgen in Europa. Zie ook de Monsanto Papers en het IARC-oordeel.

Of glyfosaatcocktails wel in ons milieu thuishoren is langzaam aan dus geen grote vraag meer.
Vanaf 2013 hebben Anthony Samsel en Stephanie Seneff, twee onafhankelijke Amerikaanse wetenschappers, middels een breed literatuuronderzoek vastgesteld hoeveel informatie er eigenlijk al beschikbaar is over de schadelijkheid van glyfosaattoepassingen. Een aantal suggesties gedaan door Samsel & Seneff inzake de risico's van de toepassing van glyfosaat voor de volksgezondheid moet nog worden gevalideerd, maar de bouwstenen die zij voor die validatie hebben aangedragen zijn al zeer overtuigend. Zij wijzen ook op de sterke correlaties die de statistische analyses van Nancy Swanson hebben aangetoond tussen het gebruik van glyfosaat-cocktails in de landbouw in de VS en het optreden van een serie geboorteafwijkingen, darmziekten en een scala van neuro-degeneratieve aandoeningen zoals autisme, MS, ALS, Parkinson, Alzheimer's etc. Zie de links naar 5 artikelen van Samsel & Seneff, rechtsboven.

Het heeft lang geduurd voordat duidelijk werd dat er een parallel valt te trekken tussen de BODEMecologie en de DARMflora van mens+dier. In beide systemen is er sprake van een microflora van bacteriën en schimmels die voor vertering van organische verbindingen moeten zorgen, en zijn het nogal eens dezelfde aerobe soorten die de productie van belangrijke aminozuren voor hun rekening nemen. In beide gevallen zijn het ook glyfosaatcocktails zoals Roundup die deze zuurstofminnende micro-organismen lam leggen en zo de samenstelling van essentiële eiwitten/enzymen grondig verstoren. Ze richten dus enorme schade aan in domeinen waar ze sowieso niet aangetroffen zouden mogen worden: in bodem, lucht en water en uiteindelijk in de ingewanden van dier en mens. Het eerste probleem is dus al dat glyfosaatcocktails door hun goede oplosbaarheid in water veel te gevaarlijk zijn om in vernevelde vorm te worden toegepast, want als aerosolen kunnen ze met het minste of geringste zuchtje wind over kilometers afstand worden meegenomen. Zo schieten ze hun doel ver voorbij, omdat ze zich zo makkelijk in alle milieu-compartimenten verspreiden.

Het heeft dus zin het gedrag van glyfosaatcocktails naast elkaar te leggen, in de bodem en in onze darmen. Zo kunnen we de analogieën beter begrijpen, om de verwoestende uitwerking ervan op onze (bodem en darm)gezondheid beter in kaart te brengen.

Door glyfosaat gaan aerobe darmbacteriën en aromatische aminozuren ontbreken

De aromatische aminozuren tryptofaan, tyrosine en fenylalanine zijn onderdeel van 9 essentiële aminozuren die door de lichaamscellen van dier en mens zelf niet kunnen worden aangemaakt. Zonder de juiste aminozuren in ons voedsel zijn we dus geheel afhankelijk van de aerobe darmbacteriën die deze aromatische aminozuren zelf zouden kunnen vormen, via de shikimaat-route. Nu blijkt in dit type bacteriën (dat ook voorkomt in bodem en plant), diezelfde shikimaat-route geblokkeerd te worden door glyfosaat!. Glyfosaat en zeker glyfosaatcocktails zijn dus heel wat ongezonder dan altijd door Monsanto c.s. is voorgespiegeld. Als glyfosaat-residuen dus ook in de darmen gevoelige aerobe bacteriën kunnen elimineren, brengt dat de vorming van allerlei eiwitten in gevaar, niet alleen door de optredende tekorten aan essentiële aromatische aminozuren, maar ook door "opsluiting" van spoorelementen, essentieel als co-factor bij de enzymvorming. Dat heeft een tsunami aan gevolgen. Niet alleen voor de vorming van myeline, de bekleding van de zenuwbanen van dier en mens (neuro-degeneratieve aandoeningen zoals Alzheimer's), maar ook voor het transport van zuurstof (via sulfaten!) en voor het immuunsysteem, de energiehuishouding van de cellen (mitochondriën) en de gezondheid van plant en bodem in het algemeen. De situatie valt te vergelijken met een alfabet, waarin de 26 letters de aminozuren voorstellen; de 9 klinkers vertegenwoordigen de essentiële aminozuren. Als nu 3 van die 9 klinkers gaan ontbreken (de aromatische aminozuren), kunnen duizenden woorden (eiwitten) niet meer, of slechts verminkt worden samengesteld. Er zijn ondertussen al 26 eiwitten bekend die daardoor (en door verhoogde oxidatieve stress) niet meer correct worden opgevouwen, waardoor ze minder makkelijk afbreken en als plaque overal in ons lichaam gaan neerslaan. Eiwitten zijn opgebouwd uit ketens van aminozuren. Maar ook al weet je precies welke aminozuren dat zijn, dan weet je nog niet hoe de eiwitten zich opvouwen. En de manier waarop ze zijn opgevouwen bepaalt nu juist voor een belangrijk deel de werking van het eiwit. Verkeerd opgevouwen eiwitten zijn waarschijnlijk een belangrijke oorzaak van ziekten als Alzheimer, Parkinson en taaislijmziekte. In combinatie met LDS (Lekkende Darm Syndroom, een gevolg van verhoogde concentraties van het eiwit zonuline, gevormd o.i.v. glyfosaat) betekent dit een continue verzwakking van het immuunsysteem doordat nu een onafgebroken stroom van vreemde stoffen zoals LPS (Lipoïde Poli-Sacchariden) de darmwand ongehinderd kan passeren en overal het immuunsysteem op scherp zet. Dat zorgt voor de chronische, laagwaardige ontstekingen die het parasympathisch zenuwstelsel permanent uitschakelen. Zij voorkomen dus dat het lichaam verder nog aan regeneratie toekomt en vormen daarmee het begin van de neerwaartse spiraal die uitmondt in de niet-besmettelijke chronische ziekten die men ook wel 'beschavingsziekten' noemt, maar die net zo goed 'bestrijdingsmiddelenziekten' hadden kunnen heten.

Glyfosaat-octrooien zijn ooit toegekend als pijpontkalker, antibioticum en herbicide
Glyfosaat is ooit gepatenteerd als ontkalkingsmiddel voor boilers en leidingen en later als antibioticum. De moeilijkheden begonnen echter pas goed toen er ook nog een patent als onkruidbestrijdingsmiddel werd toegekend. In samenhang met het gebruik als onkruidverdelger worden door herbicide-fabrikanten steevast hulpstoffen (adjuvanten) toegevoegd aan de glyfosaatformuleringen, waarover ze erg weinig mededelingen doen. Dit terwijl glyfosaat heel schijnheilig als dé werkzame stof naar voren wordt geschoven als het op toelating aankomt, maar het stapel-effect van de adjuvanten angstvallig buiten beeld wordt gehouden. De indruk bestaat dat de toevoegingen aan glyfosaat zeer giftige petrochemische kraakproducten zijn die de industrie liever kwijt dan rijk is. De hulpstoffen zouden nodig zijn om glyfosaat beter in de plant te laten doordringen, maar een feit is wel dat door deze toevoegingen de giftigheid van de cocktail soms tot het 1000-voudige wordt opgevoerd. Hoe belangrijk is glyfosaat zelf dan nog? Dat belang ligt in de chelerende en complexerende werking (zie hieronder), waardoor glyfosaat spoorelementen verdonkeremaant die uiterst belangrijk zijn als co-factor in enzymatische processen. Daarnaast zijn er de kosmotrope eigenschappen, die glyfosaat tot een essentieel onderdeel van de herbicide cocktail maken en de viscositeit van het bloed reduceren.

Meer bijzonderheden over het effect van glyfosaatcocktails op bodemleven en de gevolgen voor bodemstructuur, -vruchtbaarheid, -porositeit en -erosie vindt u onder 1. DE BODEM.

Een samenvatting van de bevindingen van Samsel en Seneff over de effecten van glyfosaatcocktails op de gezondheid vindt u onder 2. ONZE GEZONDHEID.